26 juni 2015 Saltnes –Ankerlia (208km)

Het is half zonnig half bewolkt als we opstaan en de gletsjer laat zich soms even zien vanuit de laaghangende wolken. De omgeving is en blijft schitterend, of het hier nu mooi weer is of niet. We maken ons deze ochtend in alle rust op voor het volgende avontuur.

We rijden terug naar de E6 en vervolgen de weg zuidwaarts. Een prachtige rit langs het Altafjorden en als de E6 bij Burfjord een stukje het binnenland in gaat vergapen we ons wederom aan het natuurschoon. Net voorbij Badderen nemen wij links de afslag richting Kvænangsbotn (we proberen het niet eens uit te spreken!) en rijden we om het gelijknamige meer. Tot aan Kjækan nog een asfaltweg met veel kuilen en dan alleen nog gravel. Er zijn een paar campings langs het meer maar die laten we links (in dit geval rechts) liggen. Een overdonderende schoonheid van moeder natuur en we wanen ons in een natuurpark. Ergens bij Naviteidet spuit nog een grote watermassa onder het wegdek door. Prachtig om te zien. Bij Sørstraumen verlaten we het best goed te berijden gravel pad en rijden weer de asfaltweg E6 op.

Wat ons opvalt is dat bijna alle tegemoetkomende camperaars een hand naar ons opsteken. Alsof ze ons al eerder zijn tegengekomen, of ons kennen! Maar het is waarschijnlijk (om in Alta-kreten te blijven) een ons-kent-ons teken. Hele colonnes met campers komen ons tegemoet. Nee, wij doen er niet aan mee. Johan zou er een lamme arm van krijgen en hij kan zijn handen beter aan het stuur houden. Wel zo veilig, toch?

Afijn, na zo’n 10 kilometer op de E6 ligt aan de linkerkant een restaurantje, Gildetun, waar we een heerlijke pølse/broodje zalm hebben gegeten. Het uitzicht is er (alweer) geweldig! We hebben er ook gelijk een cache gelogd. Ach, hij lag er toch.

De E6 vanaf Gildetun is al net zo bijzonder als het stuk weg ervoor. Het lijkt wel een grillig Frans skigebied: kaal en er ligt sneeuw op de bergen. Hadden we al gemeld dat we het allemaal zo mooi vinden? Echt geweldig! Zodra we weer de kust bereiken is het landschap weer anders: groener, lieflijker. Een beetje Oostenrijk. Wat een afwisseling, en dat binnen 20 kilometer! We volgen de kust en bij Olderdalen schieten we het Käfjorden in. Bij Birtavare verlaten we de E6 en gaan we richting Biertavárri. Het asfalt gaat al gauw over in een gravel pad met veel gaten. De schapen grazen links en rechts van het pad. Na een paar kilometer ligt aan de rechterkant een parkeerplaats (N69.429442 E20.968806) waar we zullen overnachten.

We staan midden tussen de bergen en watervallen in een gebied vol schapen. We horen ze blèren en bellen. Jaaaa: zonder mobiel! … :-). Een Duitser die we ook al bij Saltnes tegen kwamen ontmoeten we hier ook weer; het is een kleine wereld. Na het avondeten genieten we van de omgeving en plannen een route voor morgen. We gaan hier dan, wederom met rugzak, het gebied verkennen rondom een oude kopermijn. We zijn benieuwd.

O, de voorzieningen zijn, net als gisteren, schaars. Geen stroom maar wel stromend water van het nabij gelegen riviertje. Het buitentoilet is een houten hok met gras op het dak en daarin een plank met een gat erin. Heel basic. Een dreuge tonne (op z’n Twents).